देशको पुनर्घोषणा !

Posted by Ram Kumar Shrestha on August 25, 2010

क्वान्टम-कविता शृंखला

By – मधु माधुर्य, मस्को

“मोराले मन्दिरै भत्काउने पो हो कि”

भगवान थरर काम्दै हिंडीरहेछ मेरो सामु

पशुपतिनाथको देशमा

म

उसको छाडा बसाहाभन्दा पनि उद्दण्ड भैरहेछु

मृत्यु नै मेरो देह-रक्षक भई सकेपछि

मैले कुन मूल्यमा अब कोसंग डराउनु पर्यो ?

प्राकृतिक रेफ्रिजेरेटर खोलेर

लेकको पहरामा फलेको ताजा भीर-मह खान्छु;

कृष्ण-सागर तर्दा चकमक हराएछ

जुनकिरी अटेरी भएकी बेला-

एक झिल्को आगो खोज्न

अरिंगालको गोलामा हात पसार्छु

मनोरंजन बिनाको जीवन पनि जीवन ?

गोमनको टाउकामा चढेर

बिच्छीहरुको रेस्लिंग हेर्छु

गैंडा चढेर गोहि र घोरलहरुको जल-क्रिडा हेर्छु

बिरेनून भनेर नाईट्रिकसाइनाइड खाएछु

कति नमीठो छ्या – तीतो/ दुर्गन्धित !

मह र विष जुधेर “हेंगओभर” भएछ क्यार

मातेर सुनखानीको भीरबाट “डाइभिंग” गर्दा

तामाकोशीको पिंध स्पर्श भएछ -

त्यहाँ सालिग्राममाथि शार्क पो निदाई रहेछ

माछा निदाउंदा आँखा किन हो खुला छ ?

आफ्नै जीउमा सम्भावनाका पखेटा पलाएपछि

यात्राको रहरलाई पिंजडाभित्रको सुगा बनाउने किन ?

आँखाले नदेखेको ग्रह-उपग्रह घुमफिर गर्छु सपनीमा

गाउँ-शहर फर्कदा विपनीमा

उही बेहाल छ देशमा :

निमुखाको लागि अझै गास, बास, कपास छैन

नवगठित सरकारै छैन, नयाँ सम्बिधानै छैन

दक्षिणमा १०-२० ओटा दशगजा छैनन्

पूर्ण कपिलवस्तु र भलो गर्ने पशुपति छैनन्

लोड-शेडिंग भएरै हो त ?

लोकतन्त्रको मुख उज्यालो छैन

नेपालमा सिंहदरबार त छ

सिंहदरबारमा नेपाल छैन

देश-चलाउनेहरुको बथान त छ

तर त्यो बथानमा नेपाली छैन

दुतावासको कर्मचारी मसंग सभासद भनी झुक्किएछ

मार्छु भनी दिएको धमासको कुनै लेखाजोखा छैन

डण्डीफोरले उमेरमै हिरोसिमा र नागासाकी बनाइ सकेको

मेरो आदिम गालामा प्रेमछाप लगाउन

प्रेमिका ” आइ लभ यु ” भन्दै झुन्डिन खोज्छे

मेरो घोचो जस्तो ” स्लिम”/सुरिलो जिउमाथि

तर सक्दिनन्

मेरो देह-रक्षकले मृत्यु-डण्डी देखाउंदै

मबाट तिनलाई पन्छाई रहेछ

आक्रामक प्रेम-प्रकोपबाट बचाउन हो कि !

तैपनि किन डराई रहेछु म आफ्नै देशमा ?

टुलुटुलु मुकदर्शक हुँदै एउटा अप्रिय दृश्यको -

“मानचित्रमा क्रमश देश हराई रहेछ”

अर्थात् अब गुराँस हाम्रोलागि नफुल्न सक्छ

डाँफेको नाचगान हाम्रोलागि नहुन सक्छ

पृथ्वीमा घामको पहिलो झुल्को हाम्रो नहुन सक्छ

मेची-कोशी-महाकाली हाम्रालागि नबग्न सक्छन्

हाम्रै पहिरन, बोली भोली हाम्रा नहुन सक्छन्

अर्थात् हामी हामी नहुन सक्छौं

हाम्रो छाया हाम्रो नहुन सक्छ

हेर्दा-हेर्दै सिंहदरबार देशको हुन छाड्यो

हेर्दा-हेर्दै देशको मान्छे देशको हुन छाड्यो

कोही  न कोही देशको हुन छाड्ने हैजा चलेजस्तो छ यहाँ

दिन-दहाडै

प्रताप मल्लको काठमाण्डूमा

पिशाच (भेमपाएर्) हरुको समेत नराम्रो दुर्गन्ध आइरहेछ ….

कि विभत्स चलचित्रमा जस्तै पिशाचहरुले मान्छेलाई टोक्दै छन् ?

र टोकिएका सबै फेरी पिशाचमा रुपान्तरित हुदैछन् ?

के हामी सबै पिशाचका उमेदवारहरु हौँ ?

कि हामी अझै सग्ला / जिउँदा छौं ?

यसरी त कहाँ हुन्छ र बाँच्न ?

कसले सिकायो यसरी बाँच्न ?

के म जिउंदै छु यो पिशाचको लस्कर घुम्ने देशमा ?

के म जिउंदै छु जनता र देश गुम्ने समयमा ?

म मेरो अस्तित्व परिक्षण गराउन

प्रयोगशाला जान्छु ज्ञान- विज्ञानको -

रगतमा पिशाच-अणुको उपस्थिति “नेगेटिभ” देखियो

तन्तुमा नेपाल र कोष-कोषमा नेपाली भेटियो

उठें म, म जस्तै मान्छे खोज्न

उठें म, म जस्तै मनहरु खोज्न

हजारौं सहिद, वीरविरंगनाहरुले

छाडेर गएको

अमर क्वान्टममा

म ब्युझिसकेको रहेछु

खिया लागेको खुकुरी उद्यौने

वा चुडिएको घुएत्रो जोड्ने

समय यो होइन

परमाणुबमको भकुण्डो हान्ने

र

लेजरबिमको गुलेली सोझ्याउने

समय यो होइन

यो आँट /आत्मविश्वासको समय हो

यो सहि निर्णय / अन्तिम जन- विजयको समय हो

विश्वासभन्दा अग्लो सगरमाथा हुनै सक्दैन

र

विश्वासभन्दा अग्लो कुनै अर्को सोचाई हुनै सक्दैन

हामी त नेपाली हौँ  नि !

कहाँ कसले उडाउन खोज्दैछ -

नेपालीको स्वाधिनताको बिश्वास ?

सार्वभौम नेपालको विश्वास ?

देश-प्रेममा नेपालको बिश्वास ?

त्यो विश्वासको झन्डा अझै सफा होस्

बिहानको नीलिमा जस्तै

कुनै कालो दागबिहिन….

कुहिरोबिहिन…

काला-धमिला आकृतिबिहिन…

ए पिशाचहरु !

तिमीहरुको निधारमा

म एउटा जरुरी सूचना टाँगीदिन्छु -

” तिमीहरुलाई टोक्नेले

तिमीलाई शरण दिएन भने

तिमीहरु यही माटोमा बस

जहाँ तिम्रो जन्म भयो,

र मान्छेलाई नटोक

माटोलाई नचिथोर !..”

मृत्तकहरु मार्न

म को हुँ र ?

किरा-फट्यांग्रा नमार भन्ने

मान्छे म

भो तिमीहरुलाई पनि मार्दिन

जुन दिन तिमीहरुको

एक सुकामा बिक्रि भएको थियो

त्यहिबेला तिमीहरुको मृत्यु भैसकेको थियो !

अभाव, दुख र मृत्यु नै मेरो देह-रक्षक भई सकेपछि

मैले कुन मुल्यमा अब कोसंग डराउनु पर्यो ?

पाइला बढाउछु

निर्धक्क म देशको माटो समाउँछु

झ्याली पिट्छु म -

यो देश नेपाल हुनुपर्छ

यो देश संधै मेरो /हाम्रो हुनुपर्छ

आकाश-धर्ति साक्षी राखेर

देशको माटो छोएर

म यो देशको पुनर्घोषणा गर्दै छु:

यो देश नेपाल हो

स्वर्ग टल्किन सक्छ

हिमाल उठेर पनि

ऊ

तराइ फैलिन सक्छ !यहाँको आदिबासी

म

नेपाली हुँ

केहि नभएपनि आफुसँग

देशको लागि -

आफैलाई आहुति दिन सक्छु म !

अगस्त २३, २०१०